Wat is het toch normaal om te denken, dat ik er nog niet ben.
Altijd is er wel iets wat nog mist, nog niet helemaal verwerkt is, wat nog in het lichaam gevoeld kan worden.
Dat nog moet gebeuren, voordat ik er bijna ben.
Mijn zoeken gaat altijd over ‘hoe kom ik er (vanaf)?’ en ‘waar komt het vandaan?’.
Dan wordt duidelijk dat er altijd overal een gevoel van ‘niet de moeite waard zijn’ of ‘niet goed genoeg zijn’ onder zit.

En het zoeken verandert naar ‘hoe komt dat?’ en ‘hoe kom ik daar vanaf?’.
Ik ga weer andere boeken lezen en andere YouTube-video’s bekijken.
In de hoop op een ‘klik’.
Er is geen ik, hmm. Dan zoek ik naar ‘geen ik’.
Het lijkt een nieuw verlangen, dieper: een verlangen naar ‘geen ik’.
Of wacht, nee. Dat is hetzelfde verlangen…

Hopeloos.

Het gevoel dat er nog steeds iets moet gebeuren is zo gewoon, zo vanzelfsprekend, dat ik niet kan zien dat dat het misverstand is.
Het is zo gewoon om een idee van goed of fout, van beter en minder, te ervaren als ik naar mezelf of naar anderen kijk.
Dat ik er ben lijkt zo vanzelfsprekend.
‘Geen ik’ wordt ‘dat ik geen ik heb’.

‘Het lijkt een nieuw verlangen: een verlangen naar geen ik’

Weer zo’n stroom van gedachten.
En opeens stopt die.
Dat gebeurt wel vaker en toch is het dit keer compleet anders. Er is iets weg.
Of nee: het was nooit echt. Niets was ooit echt.
Maar wat léék alles vast en echt te zijn.
Alles is leeg en toch is het tegelijkertijd vol.
Zo duidelijk en tegelijkertijd zo onmogelijk om te vertellen.

Steeds een paradox.

Er is geen ik, er is nooit een ik geweest.
Er is geen tijd, geen oorzaak en geen gevolg.

‘Weer zo’n stroom van gedachten. En opeens stopt die.’

Geen goed of fout.
Dit is het. Alles is het.
Altijd zo geweest.
Gewoon, simpel en neutraal.
En wonderlijk vrij.

Ook wel grappig. Zoeken naar iets wat er al is.
Alleen ik wilde iets anders. Iets voor mij.