Mijn Jimmy
Werner Holzwarth
Vertaald door Edward van de Vendel
Geïllustreerd door Mehrdad Zaeri
Samsara is onderdeel van de Ambassade Groep
ISBN: 978 94 93394 11 7
NUR: 280
Prijs: € 17,99
Uitvoering: gebonden
Formaat: 20 x 24 cm
Omvang: ca. 32 pagina’s
Leeftijdscategorie: 4+
Oorspronkelijke titel: Mein Jimmy
Vertaling: Edward van de Vende
Omslag: Erik Thé
Leeftijdscategorie: 4+
Twee onwaarschijnlijke beste vrienden doen je hart smelten in dit bitterzoete verhaal, waarin een kleine vogel worstelt met de dood en uiteindelijk troost vindt in herinneringen.
Hakkie de ossenpikker woont op de rug van Jimmy de neushoorn en eet alle vervelende vliegen op. Hakkie is afhankelijk van Jimmy: voor lekkere vliegen, voor een droog plekje als het regent, en om hem te beschermen tegen stiekeme leeuwen. En Jimmy kent ook nog eens de beste moppen.
Hakkie denkt dat Jimmy onoverwinnelijk is. Maar Jimmy weet dat hij de jongste niet meer is. Om Hakkie voor te bereiden, zorgt Jimmy ervoor dat hij hun mooiste avonturen onthoudt. Het enige probleem is dat Hakkie altijd zo overdrijft!
Jimmy neemt vredig afscheid op zes woordeloze pagina’s. En wanneer Vogel een nieuwe groep ossenpikkers vindt, brengt hij zijn held tot leven met een wel heel spannend verhaal. Jimmy joeg wel drie — nee DRIEHONDERD — stiekeme leeuwen weg.
‘Al met al een prachtig verhaal dat goed laat zien dat je troost kan vinden in herinneringen van iemand.’
– Kinderboekenrijk
Recensie
Een voortreffelijk boek om met kleine kinderen te praten over het einde van het leven
‘De schrijver van het alom bekende boek Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft heeft nu een boek geschreven in wel een héél ander genre. In het voorwoord schrijft hij dat hij het geschreven heeft voor zijn zoon Tim. De schrijver is op dat moment 67 en zijn zoon 5.
Het is een boek over sterven maar ook over leven want dat hoort toch echt bij elkaar. Hakkie is een ossenpikker (is een werkelijk bestaande vogel) die bij een neushoorn op de rug zit. De neushoorn weet dat Hakkie gek op hem is maar ook een beetje afhankelijk van hem, want waar moet hij anders naar toe om vliegen te vangen. Samen praten ze over alle leuke dingen die ze meegemaakt hebben. De neushoorn is ook wel afhankelijk van Hakkie de vogel want met zijn korte pootjes kan hij niet zelf de insecten verjagen die op zijn rug zitten. En dan halen ze herinneringen op die ze samen beleefd hebben. Zo zorgt de neushoorn ervoor dat Hakkie altijd aan hem kan blijven denken, zelfs als hij er niet meer is. In het prachtig uitgevoerde boek volgen dan een paar bladzijden met donkere illustraties waarop je nog net de ossenpikker kan ontdekken en daarna volgen een paar opgewekte bladzijden met een andere kleurstelling, je ziet dan dat Hakkie op een zebra staat, en hij vertelt aan de andere vogels die er bij staan de verhalen die hij heeft meegemaakt. Je hoeft met het voorlezen van dit verhaal echt niet te wachten tot er iemand in nabijheid van kinderen, erg ziek of stervende is. Prachtig geïllustreerd door Mehrdad Zaeri en vertaald door Edward van de Vendel.’
Ineke van Nispen – herfst 2024
Recensie
Mijn Jimmy is een prachtig, troostend en ontroerend prentenboek dat je echt weet te raken
‘Wat een ontroerend, bitterzoet, troostend en hartverwarmend verhaal dat echt je hart weet te raken. Met een summiere hoeveelheid tekst en prachtige pakkende illustraties weten Werner Holzwarth en Mehrdad Zaeri een pakkend en intens verhaal neer te zetten.
Het verhaal laat de vriendschap zien tussen twee totaal verschillende dieren die ontzettend mooi en leuk zijn weggezet. De twee totaal verschillende karakters van de dieren zijn ook direct voelbaar in hun doen en laten. Zo is Jimmy rustig en wijs en Hakkie is enorm actief en houdt ervan om te overdrijven.
Werner Holzwarth weet op simpele en heldere wijze een verhaal te vertellen over leven en sterven, rouw en troost vinden in herinneringen. Zeker de wijze hoe Hakkie met het verdriet van zijn beste vriend omgaat is prachtig, intens en goed gedaan. Daarbij weet Werner Holzwarth door de overdrijvende Hakkie het verhaal ook luchtig te maken. Want Hakkie is daarna zo vol over zijn vriend dat hij de avonturen die hij beleefde flink aandikt. Hierdoor weet het verhaal naast ontroering ook te zorgen voor een lach. Op hele simpele en heldere wijze vertelt Werner Holzwarth over de vriendschap tussen een ossenpikker en een neushoorn. Over leven, sterven, rouw, troost en herinneringen. Echt prachtig!’
Kim Coenen – herfst 2024
Recensie
Schoolbieb-Op-Orde op Hebban
Wie kent Holzwarth niet? Zijn tijdloze klassieker Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft hoort tot de culturele erfenis van inmiddels minstens twee generaties kinderen. Toen Mijn Jimmy dus op mijn mat viel, was ik erg benieuwd. Zou dit een nieuwe klassieker kunnen worden?
[showhide more_text=”Lees meer” less_text=”Minder”]
De achterflap laat er geen misverstand over bestaan: dit boek gaat over de dood, afscheid nemen, troost en herinneringen. Zoals zoveel prentenboeken, die dit onderwerp dat bij het leven hoort bespreekbaar willen maken. Maar daarmee doe je Mijn Jimmy beslist te kort.
Op de voorkant vinden we Jimmy, de neushoorn, en Hakkie, een ossenpikker (vogeltje). In het kleurenpalet overheersen de sombere kleuren, alleen Hakkie heeft een beetje kleur. Maar het wordt ook gelijk duidelijk dat Jimmy en Hakkie vrienden zijn. Ze hebben oogcontact en Jimmy straalt als hij naar zijn vriendje kijkt.
Als het verhaal begint stellen ze elkaar voor aan de lezer. ‘Het verhaal over ons’, zegt Hakkie, ‘is ontzettend droevig en ik weet zeker dat ik erbij moet huilen.’ Jimmy relativeert het gelijk, ‘het is ook om te lachten. En soms misschien zelfs saai. Net als het echte leven.’
Daarmee is de toon gezet. Hakkie munt uit in de gebeurtenissen overdrijven, wat op de lachspieren werkt, en Jimmy is de dikke goedzak die de realistische kijk op zichzelf en de gebeurtenissen bewaart.
Als hun kostbare herinneringen samen zijn gedeeld, weet Jimmy dat hij gaat sterven. Een stervenstreurig moment (mooi vertaald woord van de hand van Edward van de Vendel!). ‘Alles wat we samen hebben meegemaakt, kan niemand ons meer afnemen. Dat is van ons. Nu en voor eeuwig.’ De afscheidswoorden van Jimmy en mijns inziens de moraal van het verhaal.
Het sterven van Jimmy en het aanbreken van de dag erna is prachtig in beeld gebracht door Mehrdad Zaeri, een mij onbekende illustrator, maar die in combinatie met dit gebalanceerde verhaal beslist zijn visitekaartje afgeeft!! De illustraties ademen consequent de sfeer van een savanne. Dat is knap gedaan, want felle Afrikaanse kleuren kom je in dit boek niet tegen.
Dit boek deed me denken aan Kikker en het vogeltje, de klassieker van Max Velthuijs over doodgaan. De illustraties zijn in dat boek van een geheel andere orde, maar de combinatie van lachen en huilen, troost en verdriet, leven en dood, voelen in dat boek net zo vanzelfsprekend als in dit boek van Holzwarth. Het zou me niets verbazen als ook dit boek tot de klassiekers gaat behoren.
Schoolbieb-Op-Orde, op Hebban, oktober 2024
[/showhide]
Recensie
Rita Pontororing op Bazarow
Herinneringen blijven
Mijn Jimmy is en prentenboek van Werner Holzwarth over leven en dood, over herinneringen samen ophalen en altijd bij je te houden als de ander wegvalt. In gesprekken van twee vrienden praten ze over hun avonturen samen waarbij Hakkie graag flink overdrijft. Ze hebben samen heel veel plezier bij het ophalen van al hun herinneringen.
[showhide more_text=”Lees meer” less_text=”Minder”]
Dikke vrienden
Nou ja, dik dat geldt voor Jimmy de neushoorn. De allerbeste vriend van Hakkie, de ossenpikker die altijd op de rug van de neushoorn zit om insecten weg te pikken. Waarbij Jimmy benadrukt dat hij heel blij is met Hakkie: “Als hij er niet was, zou ik mezelf de hele tijd als een aap moeten krabben.” De illustratie op de cover van Mehrdad Zaeri geeft een mooie indruk van de vriendschap tussen de twee vrienden.
Zoals de twee dieren elkaar nodig hebben zo ligt hun kijk op het leven heel ver uit elkaar. Hakkie vindt het verhaal over hun twee “ontzettend verdrietig”, Jimmy daarentegen beschrijft hun leventje samen als “niet alleen droevig, maar ook om te lachen”.
De gedachtengang van Werner Holzwarth is in het verhaal van de twee vrienden terug te vinden. De auteur is van mening dat sterven bij leven hoort, en lachen hoort daar ook bij.
Mijn Jimmy is een prentenboek met een gevoelig issue, praten over leven en dood. Holzwarth laat Hakkie en Jimmy vertellen hoe zij dit ervaren. Daarbij neemt hij kinderen die dit verhaal horen mee in de gesprekken van de vrienden. ‘Sterven’ wordt niet expliciet benoemd, de schrijver laat kinderen dat in dit prentenboek zelf ontdekken.
Alleen illustraties
Heel sterk komt dat naar voren in de illustraties van de stervende neushoorn. Een aantal pagina’s zonder tekst waar kinderen hun eigen interpretaties in kwijt kunnen. Die uitnodigen om er samen over te praten. Het silhouette van de neushoorn en die van Hakkie op zijn rug komen niet beklemmend over door de lichte achtergrond. Op de volgende twee pagina’s worden de illustraties donkerder en de achtergrond is nu duidelijk een donkere hemel vol sterren. De pagina’s daarna geven een licht beeld. Tot Hakkie weer te zien is op een zebra met andere vogels.
Het leven gaat verder, de setting verandert, Hakkie vertelt ons hoe hij nu ossenpikker is op een zebra met nog andere vogels. Ook haalt hij herinneringen op aan zijn vriend Jimmy. Zoals Holzwarth in zijn voorwoord schrijft: “Want al het mooie wat je beleefd hebt, zal nooit verloren gaan.”
De waarde van dit boek is dat je als voorlezer met kinderen kunt praten over de gesprekken tussen Hakkie en Jimmy. Het is niet alleen een verhaal om voor te lezen maar ook om met kinderen te filosoferen over leven en dood, lachen en verdriet hebben en herinneringen koesteren.
Rita Pontororing, op Bazarow, oktober 2024
[/showhide]
[sharethis-inline-buttons]